VERVOLG – OVER HET GEVAAR VAN HERTRAUMATISEREN

VERVOLG: OVER HET GEVAAR VAN HERTRAUMATISEREN DOOR GOEDBEDOELENDE HULPVERLENERS

Een week geleden schreef ik over dat er geen “quick fix” bestaat voor trauma en dat de impact van trauma veelomvattend en complex is.

Over dat wij allemaal sporen van trauma dragen en de kwetsbaarheid die dat met zich meebrengt.

Alsook over het belang van afstemming, veiligheid en verbondenheid om trauma te kunnen verwerken en integreren i.p.v deze te bypassen, te bagatelliseren, te rationaliseren en voorbij te gaan aan het tempo van het lichaam.

Daarnaast deelde ik ter illustratie een pijnlijke persoonlijke ervaring. (Zie link in opmerkingen)

Dit alles niet met de intentie om mensen, methodieken of interventies in een kwaad daglicht te zetten, maar op de eerste plaats om bij te dragen aan meer bewustzijn op de – voor ieder unieke – weg uit trauma en wat daarin helpend is, wat juist niet en hoe nauw het luistert.

We leven immers in een getraumatiseerde samenleving – “hurt people, hurt people” – en voor velen is de weg uit trauma eenzaam, moeizaam, pijnlijk, frustrerend, hobbelig of zelfs uitzichtloos.

Consent, aanwezigheid, respect en compassie voor de ervaring van de ander is vanuit mijn perspectief dan ook het minste en tegelijkertijd het meest waardevolle dat we kunnen bieden.

Helaas wordt hier in de praktijk (met alle goede bedoelingen) vaak aan voorbij gegaan door onbewust onbekwame mensen. Met alle gevolgen vandien.

Het aantal reacties op mijn schrijven was overweldigend en het bericht werd honderden keren geliked en gedeeld op social media.

Ik ontving ontzettend veel berichten (die ik helaas nog niet allemaal persoonlijk heb kunnen beantwoorden) van o.a. dankbaarheid als gevolg van “een feest van (h)erkenning”. Omdat er soms geen woorden zijn, woorden soms niet genoeg zijn of woorden juist in de weg staan.

En hoewel mijn eigen ervaring pijnlijk was, ben ik nu vooral dankbaar dat deze er toe heeft geleid dat ik iets naar buiten kon brengen dat voor velen zo herkenbaar én van waardevolle betekenis is.

Zowel voor de mensen die met mensen werken, als voor diegene die zich bevinden op het pad van zelfrealisatie.

Voor sommigen kwam mijn schrijven zelfs “op het nippertje” en heeft het mogen bijdragen aan een wezenlijke omkering in hun proces en verstrikking in gevoelens van schaamte, schuld, zelfverwijt, wanhoop en machteloosheid.

Ik hoop dan ook met heel mijn hart dat zij iemand mogen tegenkomen die hen werkelijk ziet. Iemand die hen volledig kan ontvangen, die naast hen gaat staan en bereid is hen te ontmoeten in de schaduw, met het vertrouwen dat hij/zij de eigen weg doorheen deze ervaring zal vinden, op zijn/haar eigen manier en tempo.

Want het raakt me intens diep dat er zo ontzettend veel mensen zijn die zich alleen, onbegrepen en zelfs ontmoedigt voelen in hun zoektocht naar herstel en een meer vervuld en vreugdevoller leven.

Ik besef me opnieuw dat in de eenvoud van de (h)erkenning (in dit geval middels mijn schrijven) zoveel heling zit.

Het laat zien van hoe een grote waarde het is om nederig te zijn t.a.v de complexiteit van trauma en om oordeelloos ruimte te laten voor ieders ervaring i.p.v. iets te willen fixen.

Ons lichaam c.q. ons autonome zenuwstelsel heeft immers precies datgene gedaan waarvoor het bedoeld is: ons beschermen d.m.v. het terugvallen op primaire responsen en het ontwikkelen van patronen c.q. strategieën.

En dat zal het blijven doen tot we de ervaring(en) en bijbehorende emoties alsnog kunnen verwerken door er op een veilige manier contact mee te maken, zonder opnieuw te dissociëren of overweldigd te raken.

Het gaat er dus niet om dat we ergens “vanaf” moeten, maar eerder juist om weer of alsnog te voelen en te ontvangen (of onszelf te geven) wat we eerder niet hebben ontvangen (of onszelf niet konden geven), namelijk liefdevolle erkenning en mededogen voor de impact. Toen en nu!

Essentieel (en dat zeg ik ook tegen mezelf ) is dat we hierin op de eerste plaats onze eigen gevoelens, gedachten, behoeftes en verlangens valideren.

Wij mogen verantwoordelijkheid nemen voor onze ervaring, ons perspectief, onze beleving en niemand hoeft voor jou en/of mij te bepalen wat goed of nodig is.

We mogen volledig trouw zijn aan onszelf en datgene wat veilig, vertrouwd en comfortabel voelt (en dat zal voor iedereen anders zijn). Ons lijf. Ons leven.

Mijn wens is dat we met zijn allen gaan inzien dat elke benadering of werkwijze waarbij er GEEN rekening wordt gehouden met de onevenwichtigheden (desorganisatie) van het zenuwstelsel én met de vervormde identificaties (zoals overtuigingen, oordelen, zelfhaat en zelfafwijzing) bij trauma en gehechtheidsthema’s, ertoe leidt dat iemand ontregeld en gehertraumatiseerd wordt en dat de omgang met onszelf en elkaar om absolute zorgvuldigheid vraagt, willen we werkelijk kunnen helen.

Immers, wanneer pijnlijke identificaties en oordelen met een open hart gezien kunnen worden voor wat ze zijn, kan integratie plaatsvinden en is een groter vermogen tot zelfregulatie mogelijk, alsook wanneer de capaciteit van het zenuwstelsel tot regulatie toeneemt – door begrip, geduld, vertrouwen en positieve ervaringen – zullen pijnlijke identificaties zachtjes oplossen.

Pas dan kan trauma worden tot een springplank naar werkelijke groei, zelfverwezelijking én een mooiere wereld

Dit is waarom ik methodieken waarbij zowel top-down als bottom-up wordt gewerkt enorm toejuich!

~♡~

Terwijl ik vanaf een afstand (letterlijk en figuurlijk) terugkijk op afgelopen periode was mijn pijnlijke ervaring – deze intense en overweldigde 3-daagse – precies waar ik moest zijn en wat ik moest ervaren. Voor mezelf, voor anderen, voor het collectief. Dat maakt het niet minder pijnlijk, maar geeft er wel betekenis en zingeving aan.

Voor nu ben ik dankbaar en vervolg ik mijn eigen weg – letterlijk (vanuit Turkije) en figuurlijk – naar huis.

“We’re all going home…” ~ The Wanderer